Aandelenbeurzen herstelden flink, de Fed zegt de rente niet verder te verhogen, Trump en Xi lijken een deal te willen. Kortom, zijn we weer terug bij het Goldilocks-scenario en kunnen wij weer rustig gaan slapen?
Nieuwe moed
Een nieuw jaar, een nieuw en fris begin! Maar toch, de zorgen van 2018 schut je niet zomaar van je af. Eerst zullen we ons nog door slecht economisch nieuws moeten werken, dat voortvloeit uit de eerder opgeworpen handelsbarrières. Duitsland flirtte met een recessie en Italië kwam in het vierde kwartaal echt even tot stilstand. Chinese bedrijven voelen de pijn, net als Amerikaanse trouwens en het wachten is dus op een Big Deal. De beurs wachtte echter niet en zoals we rond Kerstmis voorvoelden, was de markt te somber geworden. Het vooruitzicht op een beëindiging van de handelsoorlog te zijner tijd en de hoop op een mildere Fed gaf beurzen nieuwe moed. En op 30 januari bevestigde de Fed die hoop op een vriendelijker monetair beleid: in het licht van de internationale economische omstandigheden kondigde men aan de rente voorlopig niet verder te verhogen. Ook werd een pauze afgekondigd bij het afstoten van eerder opgekochte obligaties. Weg rente-angst en de Fed lijkt zelf eerder geschrokken van wat zij het afgelopen najaar aanrichtte.
Koersherstel
Aandelen hadden een beste maand en stegen gemiddeld met ruim 7%. Ook voor Emerging Markets was en is dit goed nieuws: de angst voor een duurdere dollar dan wel dollarrente bij de herfinanciering van schulden lijkt voorlopig geweken. Daarmee lijkt de weg geplaveid voor een koersherstel na het moeilijke afgelopen jaar. Moeten we nu rekening gaan houden met een daling van de dollar? Misschien geldt die steun voor diverse EM-munten en ook voor de A$, NZ$ en C$. Hier in euroland hebben we nog een paar andere probleempjes, zoals onze scheidingspapieren met het Verenigd Koninkrijk. Ook de verdere koers van Europa – met Italië en Frankrijk niet altijd in hun meest florissante rollen – smeult wat op de achtergrond. En met de verkiezingen in zicht verhoogde de Griekse regering alvast maar het minimumloon met 11%.
Rentes langer laag
De ECB twijfelt er bovendien aan of zij de rente eind dit jaar überhaupt wel zal verhogen. Dat kan ook wel eens 2020 worden. Toch is een belangrijke impuls voor een sterkere dollar (namelijk een hogere rente in de VS) voorlopig van tafel. Maar het renteverschil van circa 3% blijft hoog en zal niet meteen tot een grote verzwakking van de dollar leiden, vermoed ik. Ook de rentes op de Europese obligatiemarkten daalden immers nog iets verder. (Dit maakt dat onze aandacht voor Private Debt onverminderd groot blijft. Wellicht doen we de komende maanden hier een volgende belegging.). Die echte terugval in de dollar komt pas als de Amerikaanse groei serieus gaat verzwakken, bijvoorbeeld onder invloed van de fiscale verkrapping, die nodig zal zijn om het uit de hand gelopen begrotingsgat te dichten. Maar daar gaat Trump heus geen haast mee maken. Na hem de zondvloed, later.
Invloed arbeidsmarkt
Zijn we op deze manier weer aanbeland in het Goldilocks-scenario? Met gematigde groei en lage inflatie, waarbij beurzen kunnen floreren? De troost van een lager groeipad, van de koude douche die Trumps handelsoorlog veroorzaakte, schuilt in de arbeidsmarkt: die is in veel landen overspannen en zou graag even op adem willen komen (al groeide de werkgelegenheid in januari nog steeds flink). Enige afkoeling is ook nodig om al te drieste loonsverhogingen te voorkomen. Niettemin is de geest hier wel uit de fles: in de VS en in noordelijk euroland zal de factor arbeid een inhaalslag maken op de factor kapitaal. Maar als de economische groei straks weer wat aantrekt na een handelsdeal, hoeft dit de winstontwikkeling de komende jaren niet dramatisch te beïnvloeden (maar wel wat remmen). Het is juist een overspannen groei, die zorgen zou moeten baren. Maar nu lijken we in iets rustiger vaarwater aangeland.
Wat nu?
We moeten dan natuurlijk wel de Brexit horde weten te nemen, al weet niemand nog hoe. Een uitstel komt steeds dichterbij en kan ook voor de EU een reddingsboei betekenen, ook al eist zij officieel dat er dan wel uitzicht op een oplossing moet zijn. Die hoop lijkt vooralsnog ijdel. Het zijn nog steeds twee auto’s, die recht op elkaar afrijden en waarbij één auto een andere route zal moeten kiezen om een botsing te voorkomen. Who blinks first? Probleem is vooral dat het Verenigd Koninkrijk geen idee heeft welke andere route het zou wensen en voorlopig dus nog maar doorrijdt… De schade voor het Verenigd Koninkrijk bij een botsing zal bovendien veel groter zijn dan voor de EU. Of de EU straks vlak voor die 29 maart nog veel flexibiliteit zal vertonen bij haar geplande route van de Brexit, moet ernstig worden betwijfeld.
Er liggen dus nog wat beren op de weg. Dat is Goldilocks wel gewend. En ook al lijkt het soms een sprookje, laten we erop vertrouwen dat politici de aller domste uitkomst, een harde Brexit, weten te vermijden.
DOOR: WOUTER WEIJAND, Chief Investment Officer
