Wouter Weijand: van zoveel extra bureaucratie wordt je heus geen betere beheerder (Fondsnieuws, jaargang 9, no. 1)
Zoals vrijwel iedereen hebben ook wij ons manmoedig door Mifid II heengeslagen. Het is een rijstebrijberg aan documenten, procedures en voorschriften geworden. Maar goed, je doet wat van je verwacht wordt en je compliance officer helpt je over die finishstreep. Maar ben je nu, onder aan de streep, een betere vermogensbeheerder geworden? Of sterker nog, ben je onafhankelijker geworden? Op beide vragen luidt her antwoord: nee. We hadden al geen eigen fondsen, dus stonden nimmer in de verleiding om geld van cliënten ‘geheel onafhankelijk’ in die eigen fondsen te beleggen. En van zoveel extra bureaucratie word je heus geen betere vermogensbeheerder. De cliënt rekent je immers af op het behaalde resultaat en hoeveel risico je daarbij genomen hebt. Onze administratieve rompslomp interesseert hem of haar niet, en terecht. Met verregaande vragen over de herkomst van het vermogen, tot meerdere generaties terug, vallen we die cliënt immers al genoeg lastig.
Vooral bezig met vastleggen
Ronduit indrukwekkend is het nieuwe transactieproces, waarbij digitale formulieren met 65 verplicht in te vullen velden over een transactie, binnen 24 uur bij de toezichthouder moeten worden ingeleverd. Deze last is vooral bij banken terechtgekomen, want via hen lopen de transacties nog steeds. Al met al zijn alle betrokkenen meer bezig vast te leggen wat zij gaan doen en hebben gedaan, dan dat zij daadwerkelijk iets voor de cliënt doen. Feitelijk zet je eerst twee ferme administratieve stappen achteruit, voordat je je, met windkracht 5 oostenwind en een niet zo chill-factor -10, heel langzaam naar voren beweegt.
Enkele andere voorbeelden:
- Een geschiktheidsverklaring bij elk advies: een forse klus, als je die aan alle eisen wilt laten voldoen.
- Een jaarlijkse geschiktheidsverklaring bij vermogensbeheer (waarvan je het nut mag betwijfelen).
- Extreem gedetailleerde kostentransparantie, zoals de berekening van impliciete transactiekosten, dit is hetgeen je als klant meer betaalt dan de mid-price.
- Specifieke vastlegging van de doelgroep per fonds/instrument dat je distribueert (ook bij vermogensbeheer), en dit behoor je vervolgens jaarlijks te evalueren/hertoetsen.
- Het maken/vastleggen van een kosten-batenanalyse bij doorvoeren van een switch in de portefeuille bij vermogensbeheercliënten.
Het wordt dus steeds gekker en ingewikkelder. En ondertussen zijn we steeds afhankelijker van elkaar geworden. We zoeken naar de vertrouwde personen binnen de diverse financiële instellingen. Die wel doorzetten, die net zo goed weten hoe veel lastiger het is geworden, maar die de klus ook graag geklaard willen zien. De samenwerking wordt dus intensiever. We worden afhankelijk van elkaar, maar wel -2.0. Niet omdat het zo koud is terwijl ik dit schrijf, maar omdat alles twee stapjes trager gaat. Mifid-versie -2.0 dus. Misschien is het allemaal nog zorgvuldiger geworden, laat ik het positief proberen te zien. Maar tegelijk zijn we wellicht vergeten waar het ook al weer over ging? O ja, het beheren van iemands vermogen…. Ja, nou je het zegt….
DOOR: WOUTER WEIJAND, Chief Investment Officer
