Onzekerheid?
Beleggen, zo zegt een oude beurswijsheid, is handelen in onzekerheid. De belegger is niet rationeel, maar handelt op basis van “fear en greed” en de informatie die hem of haar daartoe ter beschikking staat. Die angst zagen we in december, maar inmiddels is die hebzucht weer terug. Is die onzekerheid dan ook verdwenen?
Hier stuiten we op een probleem: weliswaar lijkt een herstel van de handelsrelatie tussen China en de VS in de maak en horen we al langer niets onheilspellends uit Italië, de donkere schaduw van het Brexit-drama hangt nog altijd boven Europa en ook een beetje boven de wereldeconomie. Natuurlijk, laten we blij zijn dat de Chinese binnenlandse economie tekenen van herstel begint te vertonen, want zoiets heeft met enige vertraging ook gunstige effecten op andere, relatief open economieën, zoals die in Europa en Azië. De VS is trouwens een voor 80-85% gesloten economie, met een eigen dynamiek, deels ook fiscaal gedreven.
Maar terug naar die handel in onzekerheid: als de Britten noch wij weten hoe dit drama afloopt, waarom wordt die onzekerheid over die beslissing dan niet verdisconteerd in een lagere prijs voor Britse en Europese aandelen, misschien wel voor aandelen in het algemeen? In december waren er genoeg redenen voor lagere aandelenkoersen, maar toen gebeurde dat ook. Toen wij kort na Kerst aandelen bijkochten, wisten we in elk geval dat we een vergoeding kregen voor die onzekerheden. Maar nu? Markten zitten in een positieve ‘flow’, zeg maar sentiment, en willen van geen wijken weten. De gemiddelde belegger denkt blijkbaar te weten, dat het allemaal goed komt in het VK.
Wij zouden dat ook graag willen weten, maar helaas, die feiten ontbreken nog. We hebben daarom besloten de posities, die we kort na Kerst kochten, eind maart te verkopen. Zeker, het 1e kwartaal van 2019 bood de beste beursrally in een beginkwartaal sinds 1990, maar op zich is dat niet voldoende reden om terug te keren naar een neutrale positie voor aandelen. Als je het even niet weet, omdat je het gewoon niet kunt weten, is enige bescheidenheid op zijn plaats. Want als die harde Brexit onverhoopt toch plaatsvindt, zal dat zowel in het VK als in de rest van Europa flink economisch pijn gaan doen (-7% in het BNP in het VK en -2% in de rest van Europa, vermoeden deskundigen).
Hocus Pocus
Europa houdt dus haar adem in en zoiets zie je ook terug in de cijfers van de industriële productie van de grotere Europese landen: vooral ondernemers in Duitsland en Frankrijk lijken een afwachtende houding aan te nemen. Terwijl de Federal Reserve met het oog op enige wereldwijde economische tegenwind al aangaf de rente dit jaar niet meer te willen verhogen, zint de ECB op extra stimulansen om Europa in beweging te houden. Rekken en strekken met dat monetaire beleid: een soort Pilates, voor een stramme, vergrijsde regio als Europa. De obligatiemarkt dook verder onder het nulpunt en denkt wellicht aan tovermaatregelen van de ECB, iets van “Hocus Pocus, Pilatus pas”, waarbij de rente verder onder nul zou kunnen worden gebracht, maar zonder dat de banken daar last van krijgen. Is dat mogelijk of zijn dergelijke proefballonnetjes slechts bedoeld om de obligatierente vanzelf naar nog lagere renteniveaus te duwen? En misschien ook wel om de euro verder omlaag te praten. Zonder dat natuurlijk hardop te zeggen, want onder centrale bankiers geeft dat geen pas. Het lijkt er sterk op, want zo rond de 1.12 tegen de dollar oogt ons muntje fragiel. Het zou me niet verbazen als het verder terug zou vallen op deze manier, waarbij eventuele Brexit-stress ook nog een handje zou kunnen helpen.
Private Debt fondsen
Ondertussen hebben we onze eerste inschrijving binnen onze euro Private Debt Pool achter de rug. Deze belegging zal bestaan uit een serie euro Private Debt fondsen, want een goede spreiding van het kredietrisico blijft een eerste vereiste. Nieuw in ons beleid is de opname van een Private Debt fonds, dat inspeelt op leningen van bedrijven, waarvan de balans geherstructureerd dient te worden. U zou het wellicht niet verwachten, maar juist vanuit Duitsland bereiken ons berichten dat de Mittelstand in de auto- en chemiesector het lastig heeft. Banken willen daar soms van hun leningen af, die Private Debt funds in “distressed debt” dan met een korting kunnen opkopen. Een deel van de stilstand in de Duitse economie heeft te maken met Die Grosse Verwandlung, de enigszins Kafkaëske vertoning, waarbij de complete Duitse auto-industrie (de motor van de Duitse economie) moet worden omgebouwd van fossiel naar elektrisch. Stel, je hebt al 100 jaar kleppen, dynamo’s en cilinders tot in de perfectie verheven en plots is er geen toekomst meer voor je, terwijl je toch wereldmarktleider was op jouw terrein. Zo moet dat nu ongeveer voelen in menige Duitse directiekamer van een MKB-familiebedrijf. Natuurlijk zijn de Duitsers 5 jaar te laat, maar ze gaan die enorme omwenteling, die metamorfose, best wel voor elkaar krijgen, maar niet zonder dat daarbij slachtoffers vallen. Het is aan gespecialiseerde Duitse private debt fund managers om daarbij de krenten uit de pap te vissen. Gezien het hogere risicoprofiel van een dergelijk private debt fund, zullen wij dat voor maximaal 15-20% in onze euro Private Debt Pool opnemen. Voor die pool als geheel hopen we op een resultaat van netto 4-5%: spectaculair is dat niet, maar denkend aan de veelal negatieve rentes op Nederlandse staatsleningen is dat toch nog een vrolijk vooruitzicht.
Of we daarmee in een voorjaarsstemming terechtkomen, zal afhangen van wat het Britse theater ons de komende dagen te bieden heeft. Mij werd altijd verteld dat de beste acteurs uit Engeland kwamen. Laten we hopen dat het slechts toneel was en dat men op tijd bij zinnen komt om een verstandige beslissing te nemen.
In die hoop breng ik u deze lentegroet, ook namens mijn collega’s,
DOOR: WOUTER WEIJAND, Chief Investment Officer
